ทำไมแฟนๆ รักฟุตบอลโดยไม่มีทีมโปรด

ผมไม่ได้สนับสนุนทีมใด เพราะผมเห็นมากเกินไป ในเซาเปาโล ความหลงใหลในฟุตบอลเขียนด้วยเหงือและบทกวีกลางคืน ผมดูการแข่งขันกว่าหนึ่งพันสองร้อยนัดตั้งแต่อายยี่สิบ ไม่มีทีมใดผูกพันธ์ผม—ไม่ใช่บาร์เซโลนา ไม่ใช่ปาเมอิรัส ไม่ใช่คอรินเทียนส์—แต่ละทีมมีจังหวะและจิตวิญญาของตนเอง ผมไม่ได้เลือกข้าง; เกมต่างหากเลือกผม ทุกการผ่านส่งพลังทางอารมณ์: การหยุดชะงักของกองกลางก่อนปล่อยบอล, การยุบลงของแบ็คลาคนภายใต้แรงกดดัน สิ่งเหล่านี้ไม่ใชสถิติ—แต่คือบทกวีเขียนด้วยรองเท้าและหญ้า 奥ตาหรือโซเชอร์เมตริกส์วัดมันไม่ได้ ผมเห็นมันในช่วงเวลาเงียบ: เมื่อเด็กจากนิเตอรอยเงยหน้าโทรศัพท์ระหว่างการวิเคราะห์ตอนเช้ามื้อ—ไม่มองผ่านเมมส์ แต่อ่านภาษาทางกายระหว่างการผ่าน สิทธินั้นคือคุณกำลังเข้าใจความหลงใหล—คุณกำลังถอดรหัสพวกมัน courage และโลโกสปอนเซอร์หาคำตอบไม่มีอยู่ มันดำรงอยู่ในช่องว่างระหว่างการต่อสู้—การตัดสินใจในเสี้ยววินาทีที่เปลี่ยนความวิตกกังวลให้เป็นความกระจ่าง นี่คือเหตุผลที่เราชมเกมโดยไม่มีทีมโปรด: เพราะฟุตบอลไม่มอบเจ้าโดยทีม—it เป็นของคนที่ได้ยินเสียงเงียบของเขา คุณไม่จำเป็นเจ้านายเพื่อเข้าใจความงาม แค่มองให้นิ่งพอจะได้มยิน