ความจริงทางกลยุทธ์ที่ถูกละเลย

ตำนานของ “ความเฉียบคมทางกลยุทธ์”

ฉันดูอีกครั้ง—ผู้วิเคราะห์คนหนึ่งเรียกใครบางคนว่า “ยอดฝีมือ” เพราะเขาใช้ระบบ 4-3-3 และเรียกว่า “เจ๋า” แต่ความเฉียบคมไม่ใช่เสียงปรบปราม—มันคือความแม่นยำเชิงอัลกอริธึม หากคุณใช้ xG (เป้าหมายที่คาดหวัง) เป็นแค่ของตกแต่งแทนการตรวจจับ คุณไม่ได้วิเคราะห์ฟุตบอล—คุณกำลังแสดงละคร

ข้อมูลไม่มีการโกหัว—มนุษย์ทำเช่นนั้น

ในพอรโตอาเลกรี พ่อของผมสอนให้อ่านการส่งบอลเหมือนจังจังซามบา เราเรียนรู้: หากแนวรับของคุณมี xG ต่ำกว่า 0.7 ต่อการยิง มันไม่สำคัญว่าคุณส่งบอลกี่ครั้ง—มันสำคัญที่ว่ายิงเหล่านั้นตรงเป้าหมายหรือเปล่า? คุณไม่สามารถชมผู้เล่นว่า “ชาญญพทางกลยุทธ์” หากเครือข่ายการส่งบอลของเขาแสดงเป้าหมายที่คาดหวังจากพื้นที่กว้างเท่าศูนย์

การแบ่งแยกระหว่างบราซิล-อังกฤษ

ผมฝึกอบรมที่สถาบันเศรษฐศาสตร์การเมืองลอนดอน—ที่เหตุมองมาพบกับซามบา เราไม่จำเป็นเสน่ห์เพื่อส่องหาความล้มเหลว; เราจำเป็นแผนที่ความร้อนที่แสดงว่าการส่งบอลครั้งสุดท้ายของแบ็คขวา มีอัตราการจบอยู่ที่12%—ไม่ใช่เพราะเขาทำเร็ว

การปฏิวัติอันเงียบสงบ

ผู้นำทางกลยุทธ์จริงๆ ไม่มีใครตะโกนบนโทรทัศน์ มันคือนักวิเคราะห์ที่ปรับโมเดลอย่างเงียบสงบตอนสามโมงเช้าหลังดูข้อมูลOpta เป็นเวลาเจ็ดวันเต็มๆ โดยปราศจากเสียงปรบปราม เพียงแค่อักษรสัมประสานและความรอบคอบเย็น

คุณอยากทราบใครจริงๆ เหนือ? เหมาไปที่ข้อมูล—ไม่ใช่วาทะบรรยาย