ฟุตบอลคือความเชื่อหรือแค่เกม?

สนามคือวัดของผม

ผมอายุสิบสองเมื่อแรกสัมผัสลูกบอลในวิลามาเดเลนา—ไม่ด้วยรองเท้าฟุตบอล แต่ด้วยเท้าเปล่า ฝุ่นไม่มีกลิ่นเหมือนดินแดน; มันมีกลิ่นของความหวัง พ่อผมไม่เคยพูดว่า “เล่นให้เก่ง”—เขาพูดว่า “เมื่อตาข่ายว่างเปล่า มันกลับเต็มไปด้วยความฝัน” ในคืนนั้น ผมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังกลายเป็นสิ่งศักสิด

เป้าหมายสุดท้ายไม่มีการนับคะแนน—มันถูกเชื่อ

ในปี 2018 เนมโปไลได้ชวนให้ฉันดูหมาป่าเล่น ผมเห็นเดียโกโดยไม่มีรองเท้า—คนที่ยิงในช่วงเวลาเพิ่มเติมอย่างพระพร เขาไม่ใช่นักเตะ; เขาคือนักบวาน เราไม่นับประตู—เราจับลมหายใจ เมื่อนกหวีพึฒในนาทีที่94’ คนไม่มีการปรบ; พวกเขาครร้องไห้ มันไม่ใชสถิติ; มันคือพระธรรม

ศาสนาแห่งความบ้าคลั�ง

ตอนนี้ในฐานะนักวิเคราะห์ข้อมูลไอทีโดยกลางวัน และเวียนมะซิกฟุตบอลโดยกลางคืน ผมยังเห็นผีปะในทุกการเตะ ส่วนคุณสามารถติดตามแต้มละใดๆได้—with อัลกอริตึม—but only if your soul remembers the name of the boy who believed when everyone else gave up.

ตาข่ายไม่ว่างเปล่า—มันเต็มไปด้วยความฝัน

เป้าหมายยิ๊งใหญ่มากกว่านี้เคยมีไหม? มาเข้าร่วมกับเราที่ซึ่งความฝันยังคงเหลืออยู่